Temat: Pierwsze Prawo - Miłość Boga

Bóg stworzył świat. Stworzył poprzez swoje Słowo. To znaczy, że powiedział "...i stało się..." (zobacz 1 rozdział Księgi Rodzaju). Stworzył bez niczyjej pomocy, ale też stworzył z miłością, czyli dobrze. On sam jest Miłością (porównaj 1 List św. Jana, rozdział 4, wiersz 16 - zapisujemy to tak: 1 J 4, 16. Później będę tylko w ten sposób zapisywał adresy Pisma św.). Miłość jest jedynym motywem stworzenia Wszechświata, wszystkich stworzeń, także człowieka. Pismo święte porównuje Boga do Artysty, który "ulepił" człowieka z "prochu ziemi". Dlatego pierwszy człowiek nosił imię "Adam" tzn. "z ziemi wzięty". Pierwszy człowiek cieszył się z tego, że jest kochany przez Boga. Potrafił też doceniać piękno otaczającego go świata. Wiedział, że świat stworzyły "ręce Boga" i wszystko jest "w rękach Boga". Rozejrzyj się dookoła i postaraj się przeczytać Psalm 8 z Pisma św. Potem w zeszycie narysuj piękno świata, stworzonego przez Boga z miłości. Może posłużysz się moim pomysłem? (rysunek obok) Zdjęcie z Twojego zeszytu prześlij na moją skrzynkę e-mailową. Podpisz tylko.

Podaję mój adres: dejot@opw.pl

Temat: Drugie Prawo – odrzucona Miłość

Świat stworzony przez Boga, była na początku Rajem. Wszystko było w doskonałej harmonii, działało zgodnie z naturą. Tylko człowiek miał wolną wolę i mógł dokonywać wyborów. Ofiarowana przez Boga Miłość została przez człowieka odrzucona (poszukaj opisu z Księgi Rodzaju, rozdział 3). Wątpliwości zasiane przez złego ducha wydały zły owoc: „Nie chcę Ciebie Boże i nie chcę Twoich darów!”. To nazywamy grzechem. Gniew i złość opanowały człowieka. To doprowadziło do dalszych złych skutków. Popatrz na rysunek umieszczony obok, przerysuj go do zeszytu i wypisz, jakie widzisz na nim złe skutki grzechu. Zauważ, że ręce Boga wciąż pragną ofiarować Miłość. I są połączone tęczą – symbolem miłosierdzia. W Piśmie św. pierwszy raz jest o tym mowa wtedy, gdy po potopie Bóg zawiera nowe przymierze z ludźmi (zobacz Rdz 9, 13). Kto wtedy reprezentował ludzi?

Temat: Trzecie Prawo – ofiara z Miłości

Grzech podzielił ludzi. Oddzielił ich także od Boga. Sprawił, że człowiek poczuł się osamotniony. Nawet zaczął myśleć, że  Bóg go nie kocha, że jest niewart Miłości. Ale to była nieprawda, kłamstwo rozsiane w świecie przez złego ducha. Ludzie, dali wiarę temu kłamstwu. A Bóg nadal ich kochał i przypominał przez proroków o swej Miłości. W końcu  „… Syna swego dał…” (J 3, 16).  Tym Synem Boga był Jezus, zwany Chrystusem. On poszedł do ludzi, aby im przypomnieć o Miłości Boga i powołaniu każdego człowieka do tego, aby nauczył się kochać. Nauka Jezusa (Ewangelia) to wielka lekcja o Miłości. Lekcja praktyczna. Jezus nie tylko mówił, jak Bóg kocha człowieka, ale także praktycznie pokazywał, jak powinno wyglądać życie człowieka, który uwierzył Miłości. Za to dał się nawet upokorzyć, skatować i zabić. Był wierny Miłości do samego końca. Taka ofiara Jezusa pozwoliła odbudować przyjaźń z Bogiem i ludźmi. Choroba spowodowana przez grzech została uleczona. Kłamstwo złego ducha zostało wyświetlone. Ostatnie słowo nie należy do śmierci. Jezus śmierć zwyciężył! Wykonaj w Twoim zeszycie rysunek, który widzisz. Wyobraź sobie, że to Ty obejmujesz nogi Jezusa wiszącego na krzyżu i wypowiadasz słowa modlitwy: „JEZU UFAM TOBIE!"

Temat: Czwarte Prawo – Miłość odradza

Od naszego urodzenia, obserwujemy zmiany, którym podlegamy. Niektóre nas martwią (np. pryszcze), z innych jesteśmy dumni (np. równe, zdrowe zęby). Ładne, wysportowane ciało jest marzeniem wielu młodych ludzi. Ale człowiek to nie tylko ciało. Jest w nim duchowe wnętrze, czyli dusza. Ona też podlega zmianom. Czy jednak zawsze na lepsze? Do Jezusa przyszedł kiedyś nocą wykształcony człowiek, który dopytywał: „Jakżeż może się człowiek narodzić będąc starcem? Czyż może powtórnie (…) narodzić się?” (J 3, 4n). Odpowiedź Jezusa była dla tego człowieka zaskakująca: „Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha” (J 3, 8). W swoim nauczaniu  Jezus zapowiada, że pragnie „wysłać” do swych przyjaciół tego Ducha. To Duch Miłości, który „nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą…” (1Kor 13, 4n). Tymi zasadami Ducha Miłości kierował się Jezus w swoim postępowaniu. Dzięki temu, Jego życie stało się dobrym przykładem dla innych.

Takim naśladowcą Jezusa był m.in. św. Paweł. On odkrył, że „wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi” (Rz 8, 14). Dlatego na rysunku obok widzisz dwie twarze: człowieka dorosłego i dziecka. Wyobraź sobie, że „twarz” to dusza człowieka. Ta „dorosła” dusza ma poczucie swojej siły. Jest pewna siebie. Chce wszystko niszczyć i wszystkiego nienawidzi. Także siebie. Przebywa w ciemności i nieustannej burzy.

A jaka jest ta „dziecięca dusza”? Opisz ją i powiedz, co sprawia, że „dziecięca dusza” chce być dobrą? Swoje przemyślenia prześlij na szkolne konto Gmaila: ks.jacekdudkiewicz@radziki.pl 

Temat: Duch Miłości (Piąte Prawo)

Tęsknota człowieka za Miłością jest bardzo wielka. Dlatego właśnie „miłość” jest jednym z głównych tematów różnych dzieł człowieka. Utwory literackie, działa sztuki, odkrycia naukowe są często inspirowane pragnieniem miłości. Cała Ewangelia jest także wielką opowieścią o miłości. Jezus nie tylko o miłości opowiadał, ale też nią kierował się w życiu. Dlatego dał praktyczne rady, gdzie jej szukać i jak ją odnaleźć. Główna rada Jezusa jest taka: Miłość można tylko przyjąć, jako Dar. Nie można zmusić nikogo do miłości, nie można jej „magicznie” wywołać, nie można jej kupić. Miłość to Dar Boga, który w sposób wolny chce dawać Siebie. Dlatego ukochany uczeń Jezusa – św. Jan – pisze: „Bóg jest Miłością” (1J 4,16). To Duch Boga, stwarzający cały świat i ratujący go z niewoli zła i fałszu. Duch Miłości Boga kierował też działaniami Jezusa. On sam zapowiada swoim uczniom: „Pożyteczne jest dla was moje odejście (…) Jeżeli odejdę, to poślę Go (Ducha) do was” (J 16, 7). Ta obietnica Jezusa została spełniona, gdy Apostołowie modlili się, zgromadzeni w jednym miejscu. „Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali” (Dz 2, 2n). To wydarzenie nazywamy Zesłaniem Ducha świętego, czyli pierwszym w historii Bierzmowaniem. Każdy ochrzczony uczeń Jezusa otrzymał także Jego Ducha, który objawia się poprzez dzieła miłości. Duch Miłości rozpala Twoją duszę i sprawia, że patrzysz tak, żeby zauważyć okazję do wykonywania czynów miłości. On daje ci „światłe oczy serca” – jak to pisał w Liście do Efezjan św. Paweł (zobacz Ef 1, 18n). Ale pamiętaj – w taki sposób Bóg patrzy też na ciebie. Widzi Cię oczyma Miłości. 

Narysuj rysunek, pokoloruj go i napisz wezwanie: Duchu Miłości, przyjdź! Pamiętaj, że biblijnym symbolem Ducha św. jest ogień. Zdjęcie swojej pracy prześlij na szkolne konto Gmaila: ks.jacekdudkiewicz@radziki.pl

Temat: Wspólnota Miłości (Szóste Prawo)

Droga Jezusa, to sposób na całe życie. On wciąż wędruje po świecie. I wciąż Jego nauka – Ewangelia – jest Kodeksem Miłości. Ci, którzy chcą dotrzeć do celu, którym jest Niebo, starają się postępować zgodnie ze wskazaniami tego Kodeksu. Już w dawnych czasach, uczniowie Jezusa wędrowali tą drogą i dali dobre świadectwo innym, dlatego mówiono ze zdziwieniem: „Patrzcie, jak oni się miłują”. Dzięki temu ludzie na całym świecie przyjęli styl życia Jezusa. Dobrym sposobem realizacji tej nauki były słowa św. Pawła: „Jeden drugiego brzemiona noście” (Ga 6, 2). Tak budowano Kościół  - Wspólnotę Miłości. Przyjmując Chrzest, my wszyscy weszliśmy w skład Kościoła. Wprowadził nas tam sam Jezus i pokazał czym jest Kościół. Dokonał tego poprzez konkretną parafię. Pomyśl, czego nauczyłeś/łaś się dzięki Twojej parafii? Czy możesz to opisać? Przecież parafia była miejscem, w którym przygotowywałeś/łaś się do I Komunii św., a teraz przygotowujesz się do Bierzmowania. Jakiej miłości jest w Tobie więcej dzięki parafii? Czyje „brzemiona” już potrafisz nosić?

Narysuj rysunek, pokoloruj go i napisz jakiej miłości nauczyła Cię Twoja parafia? Odpowiedź przyślij na szkolnego Gmaila: ks.jacekdudkiewicz@radziki.pl 

Temat: Miłość to Życie

Po dramacie odrzucenia Miłości Boga, czyli po grzechu pierwszych rodziców, przyszła taka zapowiedź od Boga: „Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie (Zły duchu) a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej, ono zmiażdży ci głowę…” (Rdz 3, 15). Bóg wiedział, że grzech sprowadza na świat śmierć, a Jego pragnieniem było to, aby wszystko żyło. Dlatego zapowiedział ratunek dla świata. W odpowiednim czasie zapowiedź Boga się spełniła. Znamy tę historię, bo to Ewangelia – Dobra Nowina, przyniesiona przez Jezusa. Wyjątkową rolę spełniła tu Maryja, Matka Jezusa. Ona zgodziła się na to, aby Bóg posłużył się Nią w realizacji swego planu. Był to „plan ratunkowy” dla świata. Ponownie Miłość Boga miała stać się sposobem życia na ziemi. Człowiek znów został zaproszony do życia w przyjaźni z Bogiem. To „zaproszenie” przekazał od Boga Jezus. Jego Matka, Maryja, pomagała w ratowaniu świata od skutków grzechu. Gdy Jezus pokazał, jak należy żyć miłością na co dzień, powrócił na świat porządek. Życie mogło bez przeszkód rozwijać się. Niestety Zły duch łatwo się nie poddaje. Nadal walczy o wpływ na losy ludzi i losy świata. Boi się jednak Maryi i Jej Syna – Jezusa.

Rysunek nawiązuje do tego, który ilustrował temat „Odrzucona Miłość”. „Nowe Serce” w dłoniach Boga, zawiera wizerunek Matki i Dziecka. Możesz sobie wyobrazić, że to Maryja i Jej Syn. Narysuj w zeszycie i pokoloruj ten rysunek, a potem napisz, na czym polega szczególna więź każdej matki i jej dziecka? Dlaczego P. Bóg uczynił ten znak, nowym znakiem Miłości dla świata? Swoją odpowiedź i zdjęcie rysunku, prześlij na moje konto Gmaila: ks.jacekdudkiewicz@radziki.pl 

Temat: Święty Jan Paweł II

Dnia 18 maja 1920 roku w Wadowicach, urodził się Karol Józef Wojtyła. Jego matką była Emilia z Kaczorowskich, żona Karola Wojtyły, porucznika, urzędnika w administracji wojskowej.  W dzieciństwie zmarła mu matka (przed jego urodzeniem malutka siostra), a później starszy brat Edmund i w czasie okupacji niemieckiej, ojciec. Po latach nauki szkolnej w rodzinnym mieście i studiach na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, w 1946 roku przyjął święcenia kapłańskie i rozpoczął pracę duszpasterską. W roku 1958 został mianowany Biskupem Pomocniczym w Krakowie. W dniu 16 października 1978 roku Konklawe kardynałów w Rzymie, wybrało go na kolejnego papieża. Przyjął imię Jana Pawła II. Posługiwał się herbem, w który wpisany był krzyż i litera M oraz motto: „Totus Tuus” tzn. „Cały Twój (Maryjo)”. Aktywne życie papieża zostało na krótki czas zahamowane przez zamach na jego życie w dniu 13 maja 1981 r. Po rekonwalescencji w szpitalu powrócił do swoich zadań. Jeszcze za jego życia, w dniu 16 listopada 1999 r., Rada Gminy Wąpielsk przyznała mu tytuł „Honorowego Obywatela Gminy”. W tym samym roku Jan Paweł II napisał w „Liście do artystów”: „Zadaniem każdego człowieka jest być twórcą własnego życia: człowiek ma uczynić z niego arcydzieło sztuki.” Zmarł w dniu 2 kwietnia 2005 roku. Dnia 1 maja 2011 r. został beatyfikowany, a 3 lata później kanonizowany w Rzymie, w Niedzielę Bożego Miłosierdzia.

W tym roku wspominamy 100. rocznicę urodzin tego Wielkiego Polaka. Po zapoznaniu się z powyższą krótką biografią, napisz jakie były zainteresowania i pasje Karola Wojtyły (Jana Pawła II). Jeżeli chcesz ambitnie podejść do pytania, to spróbuj odpowiedzieć, w jaki sposób Jan Paweł II czynił ze swego życia „arcydzieło sztuki”? Jeśli praca będzie wybitna, to będzie ocena 6. Swoją pracę (bez rysunku, najlepiej pisaną na komputerze!) prześlij na Gmaila: ks.jacekdudkiewicz@radziki.pl

Temat: Prymas Wyszyński

Stefan Wyszyński urodził się dnia 1 sierpnia 1901 r. we wsi Zuzela, na pograniczu Mazowsza i Podlasia. Ojciec był organistą w pobliskiej parafii. Matka zmarła, gdy Stefan miał 9 lat. Przed wybuchem I wojny światowej rozpoczął naukę w gimnazjum w Warszawie, ale musiał ją przerwać. Dopiero po wojnie, ukończył Gimnazjum im. Piotra Skargi w Łomży. Po zdaniu matury we Włocławku, wstąpił tam do Seminarium Duchownego. Po święceniach kapłańskich, przed II wojną światową, pracował jako wikariusz, wykładowca akademicki i redaktor pisma diecezjalnego. Podczas okupacji niemieckiej był kapelanem Zakładu dla Niewidomych w Laskach k. Warszawy. Po wojnie w roku 1946 został mianowany Biskupem Lubelskim, a w 1948 Prymasem Polski. Jego mottem biskupim stały się słowa: „Soli Deo” (tzn. „Samemu Bogu”). Już niebawem bo w roku 1953 został mianowany kardynałem. Uczestniczył w konklawe wybierającym papieża Jana XXIII i Pawła VI, a później Jana Pawła I i Jana Pawła II. W dniu 25 września 1953 roku został przez władze komunistyczne naszego kraju internowany, czyli na 3 lata zamknięty w odosobnieniu. Zarzucano mu, że jest wrogiem ustroju państwowego. Przebywając w więzieniu, przygotował całą koncepcję obchodów Tysiąclecia Chrztu Polski. Wtedy powstały teksty „Ślubów Narodu” i „Akt Osobistego oddania się Matce Bożej”. W 1956 roku powrócił z internowania do Warszawy. Już w maju 1957 r. rozpoczęła się Peregrynacja kopii obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej po parafiach Polski. W latach 1962-1965 brał czynny udział w obradach Soboru Watykańskiego II. Był przyjacielem Karola Wojtyły. To on zachęcał Jana Pawła II do podjęcia się misji papieskiej. Na dziedzińcu Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego jest umieszczony pomnik obydwu Wielkich Polaków, przedstawionych w braterskim uścisku. Jest to przepiękny znak zgody i jedności dla przyszłych pokoleń. Po zamachu 13 maja 1981 roku na życie Jana Pawła II, Prymas Wyszyński zwracał się do swoich Rodaków: „Proszę was, aby te heroiczne modlitwy, które zanosiliście w mojej intencji ( …) skierowali wraz ze mną ku Matce Chrystusowej o zdrowie i siły dla Ojca Świętego.”

Zmarł dnia 28 maja 1981 r. W bieżącym roku, dnia 7 czerwca, planowane były w Warszawie uroczystości beatyfikacyjne Prymasa Stefana Wyszyńskiego. Ze względu na zarazę Covid-19 uroczystości zostały odłożone na później. Wdzięczni Polacy nadali mu tytuł „Prymasa Tysiąclecia”.

Jest dla nas wszystkich przykładem szacunku i wdzięczności dla ludzi, którym coś zawdzięczamy. Pomyśl, czy masz taką wdzięczność do konkretnych ludzi. Napisz listę tych osób (bez podawania bliższych danych np. „ciocia Jadzia”, „kuzyn Maciek”, „mama” itd.). Narysuj, pokoloruj obrazek umieszczony przy temacie i wraz z listą osób prześlij na mój adres Gmail: ks.jacekdudkiewicz@radziki.pl 

 Temat: Zesłanie Ducha Świętego

To wielkie wydarzenie w życiu Kościoła – wspólnoty uczniów Chrystusa. Jezus sam do tego wydarzenia przygotowywał. Mówił: „Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poślę Go do was.” (J 16, 7). Dlatego po swoim zmartwychwstaniu upominał uczniów, aby we wspólnocie oczekiwali na spełnienie Jego obietnicy: „Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie  przyobleczeni mocą z wysoka” (Łk 24, 49). W dniu dziękczynienia Izraelitów  za plony, gdy w Jerozolimie były tłumy pielgrzymów, Apostołowie zgromadzeni z Maryją i innymi uczniami Jezusa w Wieczerniku, przeżyli coś, co w Dziejach Apostolskich tak opisano: „Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.” (Dz 2, 2-4). To niezwykłe doświadczenie miało wpływ na dalsze losy wspólnoty Kościoła. Zostało nazwane Zesłaniem Ducha Świętego albo zamiennie Pięćdziesiątnicą. Uczniowie otwierają drzwi pomieszczenia, w którym byli zamknięci i wychodzą na zewnątrz. Piotr i pozostali Apostołowie głoszą kazanie, po którym wzruszeni słuchacze pytają: „Cóż mamy czynić bracia?” A Piotr odpowiada: „Nawróćcie się i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a weźmiecie w darze Ducha Świętego.” (Dz 2, 37-38). To był początek dynamicznej działalności Kościoła, który tego dnia powiększył się o ok. 3 tysiące nowych wyznawców.

Wiatr, którego obecność odczuwamy na naszym ciele i przez obserwację otaczającego nas świata, jest potężnym żywiołem. Widzimy nieraz groźne skutki jego działania. Łagodny wiatr strąca to, co uschłe, chore, ale daje też ochłodę w upalne dni. Wiatr zatem oczyszcza i orzeźwia. Ma dobroczynne działanie. Jezus mówił wcześniej, że „nie wiesz skąd przychodzi i dokąd podąża.” (J 3,8) Ta natura wiatru przypomina działanie Ducha Świętego w duszach ludzkich. Nie można Go wywołać własnymi siłami, ale można Go przyjąć, gdy przychodzi. Dlatego Jezus mówi: Ja Go poślę od Ojca, a wy czekajcie, aby Go przyjąć. Ta zależność nadal obowiązuje. Możemy tylko prosić Jezusa o dar Ducha Świętego.

 Temat: Dziecko - to zobowiązuje.

Zapoznając się z publiczną działalnością Jezusa, widzimy Jego bliską relację z Bogiem. On sam podkreśla w swoich wypowiedziach, że Bóg jest Ojcem. Swoich uczniów, uczy postawy dziecka wobec Boga Ojca. Gdy Go proszą: „Naucz nas modlić się” podaje słowa, które wszyscy znamy: „Ojcze nasz, który jesteś w Niebie…” Postawa dziecka gwarantuje zaufanie do Ojca. Czynimy tak, by naśladować Jezusa. Sam to przypominał: „Aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w Imię moje.” (J 15, 16). On kocha swoje Dziecko – Jezusa i dlatego kocha nas. Czyniąc tak, pozwalamy Ojcu działać mocą Miłości. Do takiej Miłości – troskliwej i ofiarnej – odwoływał się autor natchniony, gdy pisał Psalm 131: „Jak niemowlę u swojej matki, jak niemowlę – tak we mnie jest moja dusza.” (Ps 131, 2)

Zrozumiała to św. Teresa z Lisieux (ur. 2.01.1872, zm. 30.09.1897), francuska karmelitanka, która w zakonie nosiła imię „Teresy od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza”. W swoim dzienniku „Dzieje duszy” napisała: „O Jezu, moja Miłości, nareszcie znalazłam moje powołanie: moim powołaniem jest miłość. Znalazłam już własne miejsce w Kościele. W sercu Kościoła, mojej Matki, ja będę miłością. W ten sposób będę wszystkim i urzeczywistni się moje pragnienie.” Dalej pisała, że najwłaściwszą postawą wobec Boga jest postawa dziecka, którą nazwała „małą drogą dziecięctwa duchowego”.  Istotą było staranie, aby z miłości ku Bogu, doskonale spełniać wszystkie, nawet najmniejsze obowiązki.

Dziecko jest zatem UPRZYWILEJOWANE! Wyzwala swoją postawą Miłość samego Boga! Pozwólmy się zatem kochać Bogu! Z racji zbliżającego się Międzynarodowego Dnia Dziecka, warto o tym pomyśleć.  Święto to zostało ustanowione w 1954 r. przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ), dla upowszechniania ideałów i celów dotyczących praw dziecka zawartych w Karcie Narodów Zjednoczonych. W Polsce Dzień Dziecka obchodzony jest 1 czerwca już od 1950 roku.